Wat Maria Goos leerde tijdens haar mindfulness reis in Spanje
Tekst: Maria Goos, beeld: Bonnita Postma
Bron: Yogamagazine
Ze hebben allebei een heftig jaar achter de rug: scenarioschrijfster Maria Goos en haar goede vriend, acteur Marcel Musters. Tijdens een mindfulness reis in Spanje ontdekt Maria heel wat weerstand in zichzelf. Maar ze weet ook een patroon te doorbreken en in het ‘nu’ te komen.
Ik ben in 2013 gescheiden en woon sinds die tijd weer alleen, op de plek waarvan ik altijd droomde dat ik er ooit zou wonen: de Haarlemmerdijk in Amsterdam. Ik heb leren koken en zit op yoga, ben tien kilo afgevallen. Ik heb vrienden verloren en er zijn vrienden bij gekomen. Ik heb een serie geschreven over mijn scheiding – Volgens Jacqueline – en in september komt mijn tiendelige serie over een Italiaans-Nederlandse horecafamilie – La Famiglia – op tv. In drie jaar tijd schreef ik meer dan zevenhonderd bladzijden. Dat is veel, misschien een beetje te veel. Marcel en ik hebben de afgelopen drie jaren, ieder voor zich, onze draad van het leven weer opgepakt. Met pijn, moeite en verdriet.
Als we op 10 april – de sterfdag van mijn moeder! – naar Murcia vliegen, hebben we elkaar bijna een halfjaar niet gezien. We zijn wel in contact gebleven en op de hoogte van elkaars geploeter om ons leven weer op de rails te krijgen. Een jaar geleden heb ik een cursus van acht middagen gevolgd op het Centrum voor Mindfulness in Amsterdam. Nog heel vaak begin ik de dag met een meditatie. Tot groot genoegen. En niet onbelangrijk: ik besefte in die eerste mindfulnesscursus dat ik niet mijn gedachten ben, hoe overheersend die ook aanwezig kunnen zijn. Dat heeft me een tijdje enorm geholpen. Maar door de werkdruk van de afgelopen tijd en de realisatie dat mijn scheiding definitief is, zijn mijn hersens overactief geworden, met een harde suis in mijn hoofd tot gevolg. De rest van dit jaar is er geen werkdruk meer. Ik kan gaan genezen. Ik ben erg, erg moe. De koek is op. Marcel straalt. Hij heeft in New York net een heel leuke man ontmoet. Mindfulness: here we come.
Weg met dat verdriet
Tijdens het beeldhouwen op het strand bleef ik maar worstelen met het verschil dat mindfulness maakt tussen een gedachte en een gevoel. Voor mij is dat bijna altijd hetzelfde. We stonden met een paar mensen bij elkaar. Inmiddels was er een buitengewoon fijne groepssfeer ontstaan. Ik zei: ‘Maar een gedachte is toch hetzelfde als een gevoel?’ ‘Hoe kom je daar nou bij?’ riep het klasje. Ze waren zo overtuigend dat ik zei: ‘Het begint wel op te vallen dat ik de zwakke schakel van de klas ben, hè?’ En langzaam drong tot me door hoe het zit bij mij. Ik ben schrijver, ik heb er hard aan gewerkt om mezelf te ontremmen, om mijn gevoel de vrije loop te laten als ik schrijf.
Op mijn liefdesverdriet na, is het heel fijn in het hier en nu’
In mijn werk heb ik mezelf geleerd om gedachten en gevoel direct op elkaar te plakken. Dat is mijn bron en die bron is mij heel erg dierbaar. Maar nu ik het grote verdriet van de scheiding te verwerken heb, zit dat gevoel mij flink dwars. Het gaat met me op de loop, ik zit in de loop van de vijf G’s: gebeurtenis, gevoel, gedachte, gedrag, gewoonte. Het is een soort kettingreactie. Een gebeurtenis leidt tot ondermijnende gevoelens en gedachten, waardoor ik in ingesleten gedrag kom dat me niets oplevert. Hoe kom ik daar uit? Sabine heeft mij daar, met veel geduld, enorm bij geholpen. Deze week heb ik geleerd dat je het patroon kunt doorbreken door middel van rust, meditatie en yoga. Dat ik kan beslissen: nu wil ik terug naar het hier en nu. En in mijn hier en nu is het heel fijn, op dat gebroken hart na.
Dankbaarheid, blijheid, rust; ik heb het gevoeld, ik heb het aangeraakt in deze week. ‘Het moet verdomme maar eens over zijn met dat verdriet’ blijkt een contraproductieve gedachte. Mild zijn voor jezelf, heb ik geleerd. Sabine zegt tijdens de meditatie vaak: ‘Het is er al, dus laat het er maar zijn.’ En zo is het. Yoga deed ik al, meditatie ook, maar nooit eerder had ik het zo intens ervaren. Vooral het patroon doorbreken en uit het verdriet in het hier en nu komen, zonder iets weg te drukken, was een openbaring voor mij. Ik realiseer me dat de omstandigheden in Las Negras optimaal waren. De hele groep heeft een bijzondere week gehad. En nu: aan de slag.
